خطاهایی کوچک که معضلاتی بزرگ می آفرینند

وقتی یک فرد تنهاست، آزادی اش بی انتها و نامحدود است، اما وقتی تعداد انسانها بیش از یکنفر می شود، برخی از آزادی های هر کدام برای حفظ آن جمع، محدود می گردد.
برای خروج از زندگی بدوی و غارنشینی و تشکیل جامعه، قوانین وضع شدند، فرهنگ ساخته شد تا بتوانیم در کنار هم راحتتر زندگی کنیم.
انسان غارنشین و تنها آزاد بود تا هرکاری انجام بدهد و تنها محدودیتش آسیب رساندن به خود بود، ولی زندگی انسان درون جامعه محدودیتهای زیادی را دربر می گیرد.
تقدم بی قید و شرط خود و خواسته های فردی (رفتار های بدوی) بر جامعه و منافع جمعی، نشان از خودخواهی ست و می گوید فرد هنوز رفتارهای بدوی اش را فراموش نکرده است، که با فلسفه ی تشکیل جامعه مغایرت دارد.
ادامه ی رفتارهای خودخواهانه ی انسان غارنشین، می گوید که هنوز فرد جامعه را به رسمیت نشناخته است جامعه ای که استوار بر محور منافع جمع باشد تشکیل نشده است و فقط اجتماعی از این انسانها در کنار هم جمع شده اند که مداوما به هم ضربه می زنند، با هم مشکل دارند.
از دیگر نشانه های تایید این حرف (که هنوز با جامعه ای متمدن و مترقی بودن فاصله داریم) فرهنگ بد رانندگی، عدم رواداری در روابط و برخوردها، آسیبهایی که به محیط زیست می زنیم و… است.
قاب فوق که در عین سادگی می تواند به عنوان تصویری خاطره انگیز از زیبایی های شهر لاهیجان باشد، دارای سه اِلِمان است که مشخصا با فلسفه ی جامعه ی متمدن و مترقی تناقض دارد:
یک. غذای نیم خورده ای که پای درختچه ی تزئینی ریخته شده
دو. پلاستیک های مچاله شده ی داخل درختچه (که غذا توسط آن حمل شده)
سه. ساختمان سپه که برخلاف تمامی طرح های تفصیلی و جامع شهر با تخلفات عدیده ساخته شده.
.
بنظر شما کدام خطرناک تر است؟!

«ارزشهای یک جامعه ی مدنی را شهروندانش باید خلق کنند»
اسلاونکا دراکولیچ
✍️ به قلم محبوبه امین پور
عکس: محبوبه امین پور