وقتی جنگ شد، هیچکس منتظر دیگری نماند، تا نجاتش دهد، همه دنبال نجات همدیگر و وطنشان بودند.

یادم هست؛
وقتی که جنگ با عراق شروع شد کمتر کسی به بهانه ی مریضی خانه ماند(البته تعداد کمی ماندند اما همیشه سرافکنده شدند)
یادم هست:
وقتی که جنگ با عراق شروع شد، نیاز نبود به کسی گفته شود فلان کار را پشت جبهه انجام بدهید، همه داوطلبانه هرچه در چنته داشتند رو میکردند.
وقتی جنگ شد، هیچکس منتظر دیگری نماند، تا نجاتش دهد، همه دنبال نجات همدیگر و وطنشان بودند.

روایت است که در بحبوحه ی اشغال خرمشهر، سرلشکر علی شمخانی، فرمانده وقت سپاه خوزستان نامه تندی به شورای عالی دفاع نوشت که «… ما در راه خدا جان داریم که بدهیم اما امکانات جان دادن نداریم…» و این امروز وضعیت کادر درمانی شهرماست.
کرونا ثابت کرد تجمیع امکانات در مرکز کشور در چنین روزهایی برای شهرستانها مصیبتی می شود.
اکثر خدماتیها، پزشکان، پرستاران و کادر اداری بیمارستانهای ما چه از حجم زیاد کارشان، چه از نگرانی وضعیت موجود شبهاست که نخوابیده اند.
اما از همه این حرفا که بگذریم، هم من میدانم هم تک تک شماها که اگر همت کنیم، کرونا از ما(تک تک مردم) شکست میخورد، شده با چنگ و دندان و به کمک همین سفید و آبی پوشان کادر درمانی مان، شهرداری، فرمانداری، اصناف، سپاه و بسیج و امام جمعه و دادستان و…

چون همانقدر که ما مردم بحران نیستیم، مردم شکست هم نیستیم، پس بیاییم از همین حالا کرونا را جدی بگیریم، تا بزودی جشن شکست کرونا برگزار کنیم.

یادداشت سردبیر