به گزارش گیل فام، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات به قلم علیرضا خانی آمده است: «بر بالای تپه‌ای در شهر وینسبرگ آلمان، قلعه‌ای قدیمی وجود دارد که مشرف به شهر است. اهالی شهر، افسانه‌ای زیبا درباره این شهر دارند که به آنها غرور و افتخار می‌بخشد.

می‌گویند در قرن ۱۵ میلادی لشگر دشمن شهر را تصرف و قلعه را محاصره می‌کند. اهالی شهر برای رهایی از مرگ به قلعه پناه می‌برند. فرمانده دشمن به قلعه پیام می‌دهد که قبل از حمله ویرانگر خود حاضر است به زنان و کودکان امان بدهد تا از قلعه خارج شوند. فرمانده دشمن همچنین به خاطر رعایت آیین جوانمردی موافقت می‌کند هر یک از زنان حق داشته باشند یک قلم از دارایی خود را از قلعه خارج کنند، به شرطی که به تنهایی قادر به حمل آن باشند. چهره حیرت‌زده و سرشار از بُهت فرمانده دشمن به هنگامی که هر یک از زنان، شوهر خود را کول گرفته و از قلعه خارج می‌شوند، تماشایی بود.

درباره زنان بزرگ و نقش‌آفرینی‌های آنها و به‌ویژه فداکاری‌ها و از خودگذشتگی‌ها و عشق‌ورزی‌های زنان در طول تاریخ، سخن‌ها گفته شده اما آن چه کماکان مغفول و بر زمین مانده، سهم زنان از مدیریت جهان آشوبناک امروز است. در هنگامه شیوع کرونا و در شرایطی که رهبران قدرتمند و پرمدعایی همچون دونالد ترامپ و بوریس جانسون عملکردی رقت‌انگیز در برابر آن نشان دادند، تایوان، نیوزلند، آلمان، فنلاند، دانمارک، ایسلند و حتی بنگلادش کشورهایی بودند که این ویروس هولناک را به‌خوبی و شایستگی مدیریت و مهار کردند و مانع از شیوع گسترده و برجاگذاشتن تلفات سنگین شدند.

وقتی به این کشورها روی نقشه جغرافیا نگاه می‌کنیم و پراکندگی آنها را از دور سوی اقیانوسیه تا از جنوب شرق آسیا و تا شمال غرب اروپا می‌بینیم، تنها یک پاسخ برای این پرسش داریم: رهبران همه آنها زن هستند.

زنان در طول تاریخ، حائز صفت فداکاری بوده و هستند. این فداکاری، هم در نقش «مادر» تجلی می‌یابد و هم در جایگاه مدیر و سرپرست یک مجموعه، سازمان، شهر یا رهبر یک سرزمین. امروز نوع فداکاری مرکل با فداکاری اسلاف او که در قلعه وینسبرگ شوهران خود را کول گرفتند و نجات دادند، تفاوت دارد. او با بسیج همه نیروهای بهداشتی و کادر درمانی و دستور تست وسیع و فراگیر کرونا، جامعه خویش را نجات می‌دهد.

همین کارها را خانم«جاسیندا آردن»، نخست‌وزیر نیوزلند در دوردست قاره اقیانوسیه با تصمیم سفت و سخت برای جلوگیری از انتقال ویروس انجام داد.

همان گونه که در آن سوی قاره اروپا، خانم «کاترین‌یاکوبس‌دوتیر» دستور به انجام تست در مقیاس گسترده داد تا از جمعیت ۳۶۰ هزار نفری ایسلند چیزی کم نشود، در سوی دیگر آسیا، خانم «شیخ حسینه» رئیس جمهوری کشور فقیر و پرجمعیت بنگلادش، به رغم محرومیت کشورش، همه جهد و تلاشش را به کار برد تا جمعیت ۱۶۵ میلیونی کشورش را از خطر کرونا نجات بخشد.

آن‌سوتر، در تایوان رئیس جمهوری دانا و توانایش، خانم «تسای اینگ ون» طرحی در انداخت، که کشور ۲۴ میلیونی‌اش را در برابر کرونایی که از همسایه‌اش، چین نشات گرفته بود، چنان مصونیت بخشد که پس از چهار ماه فقط ۶ کشته بدهد.

در نروژ و دانمارک نیز، نخست‌وزیران زن، اوضاع را چنان مدیریت کردند که جامعه‌شان، در برابر مدیران مرد اسپانیا و ایتالیا، سالم و سربلند از آزمون بیرون آید…

بدون تردید این‌ها نمی‌تواند تصادفی باشد. به ویژه که تنها ۷‌درصد رهبران جهان زن هستند و معمولاً در هنگامه‌ها و بحبوحه‌های دشوار، کارنامه‌هایی به مراتب بهتر بر جا می‌گذارند. همان‌ طور که در رفتارهای نابهنجار و مجرمانه از جمله اختلاس، دزدی و فساد مالی و سیاسی، زنان، به نسبت مناصبی که در اختیار دارند، سهم ناچیزی دارند.

در کشور ما نیز، زنان سهم ناچیزی از مصادر مدیریتی و حکومتی دارند. سهم زنان از پارلمان کماکان کمتر از ۱۰ درصد است و وعده رئیس جمهور روحانی در بهمن ۹۶ که یک سوم پست‌ها و مناصب دولتی را به زنان واگذار می‌کند، کماکان بر زمین مانده است و این در اوضاعی است، که سهم زنان در آموزش عالی سال‌هاست از مردان بیشتر شده است. شاخصی که گواه بر شایستگی و توانایی زنان ایران است.

شاید اگر زنان مسئول بهداشت شهر، مترو، اتوبوس‌ها، حفاظت از جنگل‌ها، دشت‌ها، کوه‌ها، تالاب‌ها، دریاچه‌ها و دریاها و جانوران و همه جانداران بودند، اینک اوضاع بهتری داشتیم.

شاید اگر یک زن در مسئولیت معاونت دام جهاد نشسته بود، صدها هزار جوجه یکروزه، بی‌رحمانه قتل عام نمی‌شدند.

شاید اگر در خاورمیانه رهبران زن حکمرانی می‌کردند، به جای بوی باروت و خون، عطر نرگس و یاس در فضا می‌چرخید.

شاید اگر زنان پرستاران زمین می‌شدند، اکنون دنیا جای بهتری برای زندگی بود.»

انتهای پیام