مواجهه مردم با دنیای سیاست/ به قلم روح الله مدامی

یک تحلیل فلسفی به قلم دکتر روح الله مدامی

مواجهه مردم با دنیای سیاست

ما از همان ابتدای کار ( دهه شصت به بعد خصوصا ) بیشتر به افراد شاخص نگاه کردیم و الگو پذیری را دنبال کردیم. گاهی یک شخصیت سیاسی یا ایدئولوژی را راس یک جریان فکری و سیاسی قراردادیم و پس از آن مقلدانه حمایت و دفاع کردیم. گاهی شخص، ملاک و معیار شد و گاهی جناح آن شخص، و در تداوم کار چنان مدافع آن جریان شدیم که در هر محفلی سعی کردیم طرف مقابل را محکوم کنیم و جناح خود را تایید کنیم. هیچگاه فکر نکردیم که باید بنشینیم و ” تامل ” کنیم که شاید در همه امور فکر و عمل ما صحیح نباشد، شاید طرف مقابل هم در اموری را بهتری را فهمیده باشد!
شکافهای جناحی و سیاسی بدون تامل ادامه پیدا کرد و صرفا چون فلان شخصیت یا فلان حرکت سیاسی موافق میل بنده و میل ما بوده، حمایت کردیم و حرکت مقابلش را طرد کردیم، این امر باعث شد تا رفاقتها کم رنگ شود، ایرانیان نسبت به هم غریب تر شوند، از یک خانواده شکاف سیاسی ایجاد شد تا یک اجتماع

نکته:
آری! همواره الگوی مناسب، هموار کننده راهی است که باید طی شود و انسان نیز حسب فکر و گرایشی که دارد جریان فکری خاصی را با اندیشه خود نزدیک می بیند، لذا امر طبیعی است.

اما نباید چنین می شد که نه در تفکر خود تجدید نظر کنیم و نه تفکر سیاسی مطلوب خود را بازخوانی کنیم! بلکه اصرار بر تایید خود و جناح مطلوب خود داشته ایم، این آفت خطرناکی بر جامعه ما ایجاد کرد.
ما همه مقلدان سیاسی شدیم نه متفکران سیاسی و ” تامل” جایش را از دست داد.
اگر چه ممکن است گفته شود نه آقا چنین نبود؛ ما همواره فهمیدیم و مقلد نبودیم و هنوز هم حرف مرد یکی است.
چپی ها بگویند همواره چپ خوب بوده و راستی ها هم همان را تکرار کنند. و اصلاح طلبان بگویند همواره ما درست فکر کردیم و اصول گرایان هم همواره بر صحت اصول خود پافشاری کنند و…..
اما پرسش این است چرا؟؟
یعنی همواره این شکاف باید باشد؟
آیا می دانید ما شاید به عنوان ایدئولگ یا طرفدار یک جریان؛ حتی یک ساعت مخلصانه ننشستیم و تفکر خود و حامیان خود را سنجش نکردیم؟ که شاید اشتباه فکر می کنیم و اشتباه حمایت می کنیم؟ و شاید طرف مقابل صحیح می اندیشد؟ یا حتی نه شاید هردو جریان دچار اشتباه استراتژی شدیم و بی جهت بر حقانیت خود پافشاری می کنیم؟ و باید نشست و راه بهتری پیدا کرد و از این یک دندگی خارج شد؟
آیا می دانید ما ایرانیان بی جهت از هم فاصله گرفته ایم؟!
بخاطر مثلا و فقط مثلا بخاطر آقایان خاتمی و هاشمی و احمدی نژاد و روحانی؛ تایید و رد افراطی داشته ایم و فقط سینه زدیم. کی گفته است این اندیشه و جریان همواره باید طرفدار ثابت داشته باشد و مقابلش همواره طرد شود؟!
جامعه باید تامل گرا باشد، تجدید نظر کند، محو در خطوط سیاسی نباشد، بازخوانی کند، اصرار بر صحت خود نکند، تحلیل کند.

باور کنید هنوز دقیق نمی دانیم تفاوتهای حقیقی این خطوط فکری در نسبت با اعتلای حقیقی ایران در چیست، فقط دعوا کردیم و فاصله گرفتیم و رفاقت ملی ما آسیب خورد.

تفاوت ساختار فرهنگی و سیاسی، اقتصادی، مدیریتی، بین المللی، صنعتی، آموزشی، رفع بوروکراسی، تحقق عدالت اجتماعی، رفع اقتصاد دولتی، حمایت اقتصاد خصوصی و رفع فساد بانکی و……در هریک از این جناحهای سیاسی گذشته و حال؛ واقعا در چیست؟ بر سر چی دعوا می کنیم؟ کدام راه؟ کدام ایده ی موثر؟ کدام عقلانیت ترجیح داشته است؟

چرا ما ملت ایران آنقدر مقلدانه در سیاست عمل کردیم که گروهی خود را متولی جریانی قرار دادند و ما زیر آن پرچم سینه زدیم تامل نکردیم و گویا بنا نداریم تامل کنیم!
وقتی از من و شما می پرسند طرح مثلا خروج از اقتصاد دولتی اصلاحات با طرح اصول گرایان در همین موضوع چی بوده است پاسخ کارشناسی داریم؟ اساسا طرحی ارائه شده است؟ طرح را مطالعه کردیم؟ اجرا شده است؟ و…
پس از چی دفاع می کنیم؟
آیا شان ما این است؟
فکر می کنیم اگر حمله ای به شورای نگهبان شود یا موشکهای سپاه و از این قبیل کارها که سیاسیون می کنند مساله حل می شود؟ یا اگر اصلاح طلبان مخالف انقلاب و حکومت معنی شوند مشکل حل می شود؟
ما اساسا تامل نکردیم که چی می خواهیم! هر از گاهی وقت انتخابات عده ای شلوغ می کنند و عده ای موج سواری می کنند و ما هم سینه زنان حمایت می کنیم و بعد نه از کار خبری است و نه از تحول و بهانه برای هردو جناج یا چند جناح همیشه وجود دارد که توپ در زمین هم پرتاب نمایند و ما هم همراهی کرده ایم و حمایت کرده ایم!
ته ماجرا، صنعت همان است، بانکها همان وضع، اقتصاد رانتی همان، مدیریت و عدم شایسته سالاری همان، سفره نفت همان، بی رونقی تولید همان، آموزش همان، رسانه فشل همان، و…..همان و همان.
آقا بس نیست؟
آیا ریشه این مشکل مهم؛ فرهنگ عمومی نیست؟
تامل و بازنگری و خوانش مجدد از اوضاع را در دستور کار قرار دهیم، رفاقت را تقویت کنیم، از تخصصها بهره بگیریم، به ریشه انقلاب آسیب نزنیم،
نعمت اقتدار و استقلال ایران را تضعیف نکنیم، و برای ساختن و اعتلای ایران تامل کنیم، اختلاف سلیقه باید منطقی و عقلانی باشد، اگر دو جریان سیاسی اختلاف دارند امر بدیهی است اما اختلاف نظر در چی؟ تفاوت راه در بهبود اقتصاد؟ صنعت؟ مدیریت؟ فرهنگ؟ عدالت اجتماعی؟ در چی؟!
وقتی این تفاوتها محرز نیست در چی ادعا می کنیم؟ و چرا حمایت می کنیم؟ ما طرفدار کدام برنامه مشخص تحول شده ایم و اینقدر پافشاری می کنیم؟!

کمی درنگ و انگاه…….

لینک کوتاه : http://gilfam.ir/?p=8515

مطالب مشابه

وقتی تفنگ از قانون جلو می‌زند؛ خالجیر شلمان در محاصره شکار غیرمجاز و سکوت متولیان حیات‌وحش

ثار راه یافته به بخش نهایی دومین جشنواره‌ عکس لاهیجان اعلام شد

تأکید بر نقش حیاتی یخچال‌های طبیعی در امنیت آب و غذا

“رنگ مادر” توسط بانوان هنرمند لاهیجان بر بوم نقاشی نشست

سطل زباله مکانیزه برای لاهیجان

حمایت از تالاب‌های ایران سورپرایز ویژه استقلال وملوان / نقش باشگاه‌های ورزشی در فرهنگ‌سازی محیط زیست

تمدن پلاستیکی ؛بانویی که با بطری ها مجسمه می سازد

گامی برای حفاظت از سرمایه‌های زیستی

نگهبان درخت

سفیدرود؛ آزمون اول رئیس‌جمهورِ برآمده از حمایت محیط‌زیستی